Dit gedicht is een van de winnaars van de Gopher Poëziewedstrijd en werd gepubliceerd in de gedichtenbundel ‘Niet vrijwillig zit ik afgezonderd’ die januari ’22 verscheen.
Het laatste woord
Over een grauw meer van verdriet echoot
een gedempt liefdeslied door de nacht
eenzaamheid blokt aan mijn been.
Water wadend beklim ik oevers,
proef wijze woorden, kauw wanhoop weg
oren gespitst op die zachte muziek.
Handen als een vizier boven het oog,
op afstand een contour van het oude
eenzaamheid blokt aan mijn been.
Het leven is zo verdomd oneerlijk
jij hoort weg te glippen uit mijn ziel
ik ben bang, zo bang dat het nooit.
Voordat een waterval aan emoties
bezit neemt van mijn gestuntel
en spijt de waan van de dag kleurt,
klamp ik hem als een drenkeling vast.
Hoop krijgt vandaag het laatste woord.
Cecile Koops © 2021
0 reacties