Een gedicht over een beeld uit het pre-mobiele tijdperk –geen camera bij de hand dus – dat op mijn netvlies bleef kleven. Zwartgeklede nonnen met een gesteven witte kap die iets opzij boog, in een rij op een verlaten strand nabij Rimini in Italië.
Nonnen
De mooiste foto die ik nooit maakte:
De rij nonnen op het verlaten strand
giechelend als schoolmeisjes – hand in hand –
zwart habijt dat de orde bewaakte.
De zoom een preuts eindje opgetrokken,
slechts de wind voert in de stilte het woord,
zij zwijgen zoals dat al jaren hoort.
Haar, door hun kap aan het zicht onttrokken.
Tenen gedoopt in goddeloze vloed.
Indachtig het ‘zondig nu, bid later’
vergeten ze vespers bij het water.
Een krab kruipt langzaam opzij naar hun voet.
Cecile Koops ©
0 reacties