Bijgaand gedicht was één van de zeven winnende gedichten van de wedstrijd ‘Water en Dorst’ bij het festival Schrijfdorst van Schrijfschool Rotterdam en Kade 40 in oktober 2019
Ik dacht na over het thema en al snel kwam het idee van een dorstig standbeeld bovenop een klaterende fontein in mijn gedachten. Na Googlen ontdekte ik de maagd van Holland fontein in Rotterdam. Ik heb hem nooit in het echt gezien en mijn kennis komt van plaatjes op het internet.
De maagd heeft dorst
Dichtbij mij hoor ik water stromen,
meer dan honderd jaren sta ik droog,
één hand in de zij en één omhoog,
met schrale lippen hun vocht ontnomen.
Onaantastbaar tussen mijn leeuwen,
hoed balancerend op een speer.
Van binnen gaat mijn stenen hart tekeer,
als het kon zou ik luidkeels schreeuwen.
Zwaan en vis spuwen uit hun bekken.
In een zwart arduinen opvangkom
roffelen droppels als op een trom.
Hoe kom ik ooit aan mijn trekken?
Symbool voor vrijheid, zelf gevangen.
Boven een grootstedelijke fontein
sta ik, Maagd van Holland, met chagrijn.
Ziet dan niemand tranen op mijn wangen?
Ooit was hier een drinkwaterstek,
tegenwoordig heeft ieder een kraan.
Hier drinken is niet meer toegestaan,
eeuwig verdorst ik op mijn Tantalusplek.
© Cecile Koops 2019
0 reacties